วิญญาณปอบ

บ้านผมอยู่ลึกเข้าไปในหมู่บ้านบ้านไร่ หลังบ้านติดกับทุ่งนา ผมอาศัยอยู่กับตายาย ยามว่างยายมักมีเรื่องต่างๆมาเล่าให้ฟัง ซึ่งส่วนมามักหนีไม่พ้นเรื่องผีๆและวิญญาณต่างๆ ยายเคยบอกว่าสมัยก่อนหมู่บ้านเรามีเรื่องแปลกๆ เช่น โดนผีสิงมั่ง โดนหลอกมั่ง ยิ่งป่าช้าหลังวัดด้วยละก็เป็นที่หวาดกลัวของคนที่นี่ แต่มาสมัยนี้ความเจริญมากขึ้น เรื่องเหล่านั้นเริ่มหายไป เรื่องที่ยายเคยเล่าและเตือนผมนั้นไม่เคยเกิดขึ้นกับผมเลย

ผีที่ทุกคนสมัยก่อนเจอกันบ่อยก็คือผีปอบ คนแก่คนเฒ่าในหมู่บ้านเคยบอกว่ามันเป็นคน เวลาที่มันเป็นปอบมันไม่รู้ตัวหรอก และอาจจะเป็นคนในหมู่บ้านก็ได้ ผมฟังแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ แต่แล้วสิ่งที่ผมเคยไม่เชื่อ มันก็เกิดขึ้นกับผมจนได้

คืนนั้น ผมเข้านอนตั้งแต่ 2 ทุ่ม หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน ผมหลับไปนานเท่าไรไม่รู้ และสะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อหูแว่วเสียงหมาหอนมาแต่ไกล ลมเย็นข้างนอกพัดกระโชกเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้ ทันใดนั้นเองมีเสียงเหมือนอะไรบางอย่างวิ่งมาแต่ไกล แล้วเสียงนั้นก็กระทบกับรั้วหน้าบ้านอย่างแรง ผมลุกขึ้นจากที่นอนทันที มองไปทางหน้าต่างตรงรั้วหน้าบ้านซึ่งห่างจากห้องผมไม่ถึง 10 เมตร

ภาพรางๆที่ผมเห็นนั้นเป็นหญิงชรา ผมบนหัวเป็นสีขาวโพลน นุ่งผ้าถุง สวมเสื้อแขนกุด เต็มไปด้วยเลือดแดงฉาน ดวงตาแดงเหลือกโปน กระโดดขึ้นคร่อมหัวกระโหลกควายที่ประดับอยู่ตรงรั้วหน้าบ้าน แล้วใช้ลิ้นลากเลียหัวกะโหลกควายนั้นจนทั่ว ผมแทบช็อคเมื่อเห็นว่าหญิงชรานั้นไม่ใช่ใครที่ไหน คือป้าแจ่มคนในหมู่บ้านนี้เอง แล้วผมก็หมดสติไป

เมื่อผมตื่นขึ้นในตอนเช้า ทุกอย่างบริเวณรั้วหน้าบ้านเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ผมยังใจระทึกหวาดผวา ป้าแจ่มนั้นผมรู้จักมักคุ้นกับแกมานาน ไม่เคยเห็นแกมีอะไรผิดปกติ สิ่งที่ผมประหลาดใจที่สุดก็คือแกเป็นหญิงชราที่งกๆเงิ่นๆไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง แต่ภาพของป้าแจ่มที่ผมเห็นในคืนนั้นกลับดูว่องไวผิดธรรมชาติของผู้สูงอายุ กิริยาท่าทางของแกนั้นน่ากลัวจนผมติดตาไม่มีวันลืม

ผมเก็บเรื่องที่เห็นไว้ไม่เล่าให้ใครฟังกลัวจะไม่มีใครเชื่อ หลังจากนั้นไม่นานนักป้าแจ่มก็เสียชีวิต แกจากไปอย่างสงบเยี่ยงคนแก่ทั่วไป แต่สำหรับผมแล้วการตายของแกยังเป็นปริศนาตลอดมา 

แกจากไปโดยปราศจากเยื่อใยทิ้งไว้ หรือว่าแกได้ถ่ายทอดพันธุกรรมของแกให้ใครไว้เป็นทายาดสืบทอด แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม สำหรับผมแล้วเข็ดจริงๆ เชื่อแล้วละว่าผีนั้นมีอยู่ในโลกนี้จริงๆ