ดิฉันเคยมีประสบการณ์ทางวิญญาณซึ่งคิดว่าไม่น่าเป็นไปได้แต่มันก็เป็นไปแล้ว
เรื่องมีอยู่ว่า…วันนั้นดิฉันขี่มอเตอร์ไซต์ไปทำรายงานที่บ้านเพื่อนเพื่อส่งอาจารย์ ทำรายงานไปคุยกันไปจนลืมเวลา พอดูนาฬิกาก็ปาเข้าไปเกือบ 6 โมงเย็นแล้ว เลยต้องรีบกลับบ้าน ขณะขี่รถมาได้ค่อนทางก็นึกได้ว่าลืมของไว้ที่บ้านเพื่อน จึงต้องย้อนกลับไปเอา ทำให้เสียเวลาไปอีก กว่าจะขับกลับออกมาจากบ้านเพื่อนก็ทุ่มเศษแล้ว ขี่มาได้เกือบครึ่งทาง รถเกิดดับเอาดื้อๆ พอดูเกจ์วัดน้ำมัน ตายละน้ำมันหมด แต่โชคดีที่ข้างหน้ามีปั๊มน้ำมัน แต่ต้องจูงรถไปอีกเกือบ 2 กม.ทีเดียว
ตอนนั้นมืดสนิทแล้ว ลมเย็นๆพัดโชยมา บรรยากาศวังเวงพิลึก รถราก็ไม่มีวิ่งผ่านมาสักคัน พอถึงโค้งดิฉันใจหายวาบ นึกขึ้นได้ว่าโค้งนี้แหละที่มีข่าวเล่าลือว่ามีอะไรชอบกลอยู่มาก แล้วก็ว่ากันว่าเฮี้ยนน่าดู ยิ่งนึกยิ่งกลัว ทำไงดี ดิฉันนึกไปต่างๆนานา บ้านผู้คนก็ไม่มีเสียด้วย พลันทันใดนั้น ดิฉันมองเห็นชายคนหนึ่งเดินอยู่ข้างหน้าแต่งชุดนักศึกษา ท่าทางเดินดูอิดโรย ดิฉันเห็นเขาเดินอยู่ข้างหน้า จึงตัดสินใจจูงรถเข้าไปหาจะได้มีเพื่อนให้อุ่นใจ ตอนนั้นใจมาเป็นกอง แต่ให้ตายสิ! เมื่อจูงรถเข้าไปใกล้เขา ลมวูบหนึ่งผ่านมา กลิ่นคาวเลือดลอยมาเข้าจมูก ตอนนั้นดิฉันเพียงแต่สงสัยว่า กลิ่นนั้นมันมาจากไหน ยิ่งเข้าไปใกล้ กลิ่นคาว-สาบสางยิ่งรุนแรงขึ้น แต่ก็ยังไม่รู้สึกกลัว ดิฉันตัดสินใจร้องถามไปว่า “จะไปไหนคะ”
ตอนนั้นมืดสนิทแล้ว ลมเย็นๆพัดโชยมา บรรยากาศวังเวงพิลึก รถราก็ไม่มีวิ่งผ่านมาสักคัน พอถึงโค้งดิฉันใจหายวาบ นึกขึ้นได้ว่าโค้งนี้แหละที่มีข่าวเล่าลือว่ามีอะไรชอบกลอยู่มาก แล้วก็ว่ากันว่าเฮี้ยนน่าดู ยิ่งนึกยิ่งกลัว ทำไงดี ดิฉันนึกไปต่างๆนานา บ้านผู้คนก็ไม่มีเสียด้วย พลันทันใดนั้น ดิฉันมองเห็นชายคนหนึ่งเดินอยู่ข้างหน้าแต่งชุดนักศึกษา ท่าทางเดินดูอิดโรย ดิฉันเห็นเขาเดินอยู่ข้างหน้า จึงตัดสินใจจูงรถเข้าไปหาจะได้มีเพื่อนให้อุ่นใจ ตอนนั้นใจมาเป็นกอง แต่ให้ตายสิ! เมื่อจูงรถเข้าไปใกล้เขา ลมวูบหนึ่งผ่านมา กลิ่นคาวเลือดลอยมาเข้าจมูก ตอนนั้นดิฉันเพียงแต่สงสัยว่า กลิ่นนั้นมันมาจากไหน ยิ่งเข้าไปใกล้ กลิ่นคาว-สาบสางยิ่งรุนแรงขึ้น แต่ก็ยังไม่รู้สึกกลัว ดิฉันตัดสินใจร้องถามไปว่า “จะไปไหนคะ”
เสียงตอบของเขาเยือกเย็นจนดิฉันขนลุก “อยู่…ที่นี่แหละ…ไปไหน…ไม่ได้…”
ดิฉันแข็งใจถามต่อว่า “ทำไมคะ”
แต่เขาไม่ตอบ ยังคงเดินเนิบนาบนำดิฉันไปช้าๆ เราต่างคนต่างเดินกันไป แต่ดิฉันสังเกตเวลาเขาเดิน เอ๊ะ…เราตาฝาดไปหรือเปล่า เท้าเขาไม่แตะพื้น ดิฉันแทบช็อค แต่ก็พยายามตั้งสติใจแข็งสู้ไว้ ใจระลึกถึงคุณพระคุณเจ้าตลอดเวลา เมื่อใกล้จะถึงปั๊มน้ำมัน ดิฉันดีใจมาก มองจ้องปั๊มน้ำมันอย่างเดียว และพูดว่า “ถึงแล้ว ขอบคุณนะคะที่เดินเป็นเพื่อน”
พอดีมีรถผ่านมา ดิฉันเหลียวมามองรถ หันไปอีกที เขาหายไปแล้ว! เขาหายไปไหน ทั้งๆที่รถที่ผ่านไม่ได้จอด และที่ปั๊มน้ำมันก็ไม่มีต้นไม้ให้กำบังได้เลย แล้วเขาไปได้ยังไงเร็วจัง คิดได้อย่างเดียว “เขาไม่ใช่คน”
พอเติมน้ำมันเสร็จ ดิฉันรีบบิดรถกลับบ้านทันทีโดยไม่เหลียวหลัง และจากวันนั้นเป็นต้นมา ดิฉันไม่เคยขี่รถผ่านโค้งนั้นคนเดียวเวลากลางคืนอีกเลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น