มาขอบคุณ

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับผมเมื่อประมาณปี 2535 ก่อนหน้านี้ผมเองไม่เคยเชื่อหรือมีประสบการณ์ในเรื่องแบบนี้มาก่อน แต่พอเกิดเรื่องนี้แล้ว คิดแล้วคิดอีกจะไม่เชื่อก็ไม่ได้ เรื่องที่เกิดขึ้นกับผมไม่ได้น่ากลัวอะไรมากมาย แถมยังมีโอกาสได้สัมผัสพูดคุยกันด้วย ลองฟังดูสิครับ

ลุงทอน เป็นคนเก่าแก่ของหมู่บ้าน ผมจำความได้ก็เห็นแกตั้งแต่ยังเป็นหนุ่ม จนผมโตมีครอบครัวย้ายไปอยู่ที่อื่น แกก็ยังอาศัยอยู่ที่เดิมในหมู่บ้านของบ้านแม่ผม อาชีพของแกก็ไม่เป็นหลักแหล่งแน่นอน มีใครว่าจ้างแกก็ทำ ครอบครัว,ทรัพย์สมบัติอะไรก็ไม่มี บ้านก็อาศัยเพิงไม้ปลูกคร่อมคลองน้ำคลำสาธารณะซุกหัวนอนอยู่คนเดียวไปวันๆ แม่ผมมักจะเรียกแกให้มาช่วยตัดต้นไม้บ้าง ถางหญ้าบ้าง เวลาไม่มีงานอะไรก็จะเก็บถุงพลาสติก,เศษเหล็ก,สายไฟไปขายร้านขายของเก่า สรุปแกมีอาชีพรับจ้างทั่วไป รายได้ไม่แน่นอน ฟังดูก็น่าสงสารนะครับ แต่อีกมุมหนึ่งของแกคือแกชอบกินเหล้าโดยเฉพาะเหล้าขาว บางทีก็กินจนเมามายไม่เป็นอันทำงาน แต่ก็ไม่เคยได้ยินว่าแกลักขโมยใคร เรื่องหยิบยืมก็มีบ้าง แล้วแกก็ไปทำงานใช้หนี้เขา

ผมแต่งงานแยกบ้านไปตั้งแต่ปี 2530 แต่ยังคงกลับมาเยี่ยมแม่เสมอ อย่างน้อยก็เดือนละครั้ง ความเป็นไปของชาวบ้านยังเหมือนเดิม รวมทั้งลุงทอนด้วย แต่แกแก่และโทรมลงไปมาก

ประมาณกลางเดือนมิถุนายน 2535 ภรรยาผมพาลูกชายคนเดียววัย 3 ขวบไปเที่ยวบ้านญาติที่เชียงราย ผมไม่ได้ไปด้วยเพราะลางานไม่ได้ ก็อยู่โยงเฝ้าบ้านคนเดียว พอวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ก็ว่าง จึงกินเลี้ยงกับเพื่อนแถวบ้านแม่ผม กว่าจะเลิกก็เกือบตี 1 จะกลับบ้านก็ไกลเลยตัดสินใจไปนอนที่บ้านแม่ดีกว่า ผมขี่รถจักรยานต์ไปถึงซอยบ้านก็เลี้ยวเข้าไปตามปกติ เลี้ยวเข้าไปได้ประมาณ 30 เมตร ก็เห็นลุงทอนยืนอยู่กลางซอยเหมือนคอยใครอยู่ ผมจึงชะลอรถหยุด สังเกตเห็นว่าหน้าตาแกสดใสดูดีกว่าครั้งสุดท้ายที่เห็นตั้งเยอะ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร ถามแกว่า “มาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้” แกตอบว่า “ก็มารอมึงนั่นแหละ” ผมเองก็นึกว่าแกรับลูกเล่น แต่ก็ถามต่อว่า “จะไปไหนเหรอ จะไปส่ง” แกตอบว่า “เฮ่ย...ไม่ไปไหนหรอก มาดักรอมึงนั่นแหละ” ผมงงแต่ก็ถามแกต่อไปว่า “เรื่องอะไรเหรอลุง” แกก็บอกผมว่า “จะฝากไปบอกแม่มึงด้วยว่า ลุงขอบคุณเท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรแล้ว” ว่าแล้วแกก็เอื้อมมือมาตบไหล่ผมบอกว่า ไปเถอะ แล้วก็เดินไปทางปากซอย ผมยังนึกไปว่าแกคงเมา แต่ก็แปลกใจที่หน้าตาแกดูสดใสดี ความง่วงบวกกับความเมา ทำให้นึกถึงบ้านเพื่อหาที่นอนมากกว่า จึงขี่รถเข้าซอยแยกเข้าบ้านไป

ผมนอนอยู่ห้องโถงชั้นล่าง เช้าแม่คงตื่นมาเห็นผมแล้วแต่ไม่ได้ปลุก สัก 10 โมงเศษ ตื่นขึ้นเข้าครัวจะหาอะไรกินก็เจอแม่ทักทายตามปกติ และก็บอกแม่เรื่องที่เจอลุงทอนเมื่อคืนนี้ แล้วเขาฝากบอกขอบคุณแม่มา แต่ไม่ทันถามเรื่องอะไรแกก็เดินไป แม่หยุดมือจากงานครัวหันหน้ามามองผม ถามว่าอะไรนะ ผมก็บอกไปอีก แม่บอกว่าจะเป็นไปได้อย่างไร แกนี่สงสัยจะเมามากจนไม่รู้เรื่อง ผมเถียงไปว่าเป็นไปอย่างนั้นจริงแล้วก็ยังขี่รถมาถึงบ้านได้ไม่ใช่เมาจนไม่รู้เรื่อง แม่พูดสวนมาทันทีก่อนผมพูดต่อว่า จะเป็นไปได้อย่างไรก็ลุงทอนน่ะตายไปตั้งแต่วันอังคารแล้ว แม่เป็นคนจัดงานศพให้แกเอง สวดวันเดียวก็เผาเลยไม่มีญาติที่ไหนนี่ ผมฟังแล้วก็นั่งนิ่งนึกย้อนกลังไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนจำได้แต่ว่า “เขามาขอบคุณ”